از شورش نان به قدر جنگ می ترسم. اپوزیسیون به خود آید!

سقوط حکومت ملایان امری بدیهی و بسیار نزدیک است و همه شواهد و قرائن جهانی و ملی، این نکته را اثبات می کند. اما نحوه این سقوط بسیار مهم است. یک طریق، شورش نان است. راهی که با توجه به فقر روز افزون بخش اعظم جامعه، غیر قابل انکار است. این فقر خانمان سوز، دمار از روزگار مردم در آورده و سرعت  پیشرفت بیکاری و نرخ تورم و فساد اداری و مالی و اخلاقی در کلیه سطوح- دولتی و مردمی-، بروز یک طغیان را قابل تصور می کند. شورشی که تنها هدف آن بر اندازی نظام حاکم است و به راحتی می تواند بدلیل نداشتن بدیل از پیش تعریف شده، توسط رندان منتظر و به کمین نشسته، مدیریت، هدایت و دزدیده شود و حکومتی از دل آن درآید که به ملایان بگوییم خدا پدر آمریزده!!!

راه دیگر براندازی این حکومت، دخالت خارجی است. از طریق نیروهای نظامی و یا در لفظ ساده تر آن » جنــــــگ».

بدیهی است که چه ها از دست خواهد داد این بدن رنجور مام میهن در صورت بروز چنین فاجعه ای. آنقدر بدیهی و روشن که لازم به توضیح نیست.

و اما راه سوم، تشکل یافتن مبارزه است و این مهم یدست نخواهد آمد مگر آنکه نیروهای اپوزیسیون از چپ ترین تا راست ترین و از مدرن ترین تا سنتی ترین، دور یک میز بنشینند و یک خواسته مشخص را تعقیب کنند. آزادی و آبادی ایران. در اینصورت، همه چیز ابتدا به براندازی حکومت جاری ختم خواهد شد و پس از آن وزن کشی نیروهای فعال از طریق مراجعه به آرای آزاد و روشن مردم. به باورم امروز بسیار مهم است که نیروهای روشنفکر و اپوزیسیون فعال، به خود آیند و ضمن هدایت حرکت ضد حکومتی، طرح نوی خود را طرح و آنرا در بین توده مردم نهادینه کنند. باید به خود آیند.